در زندگى همه ى ما لحظاتى وجود دارد که خود را کم ارزش مى پنداریم و در مورد خود دچار تردید مى شویم.دکتر ماکسول مالتز نوشته است
((دست کم نود درصد مردم جهان احساس حقارت یا خود کم بینى دارند))
دلیل این که این همه ادم درباره ى زندگى، شکل ظاهر، مهارتها و توانایى هاى خود چنین احساسى دارند این است که بیشتر اوقات،خود را با قهرمانان مرد و زن فیلم ها مقایسه مى کنند.
هر دختر نوجوانى احساس مى کند باید دست کم دهمین نفر از ده نفر اول باشد،تا مورد قبول هم کلاسى هایش قرار گیرد.
درست از زمانى که چشم به این دنیا گشودیم مقایسه ها شروع شد:
فلان پسر یا دختر فامیل چهار دست و پا مى رود اما کودک ما نه،دختر خاله ات حرف مى زند تو هم بگو مامان
وارد مدرسه شدیم مقایسه بین هم کلاسى ها شروع شد، وابسته به نمره هایمان مقایسه شدیم و نمره ى خوب نشانه ى برترى بود،و این اولین تلنگر هاى احساس حقارت بود،با هر مقایسه اى خودمان را حقیرتر مى یافتیم،
و این مقایسه شدن و مقایسه کردن با ما بزرگ شد و باعث شد همیشه ظاهر زندگى خودمان را با باطن زندگى دیگران مقایسه کنیم،
توانمندى هاى خودمان را نمیبینیم و موفقیت هاى دیگران را براى خودمان بزرگ مى کنیم.
چرا ما خودمان را با ارمان هایمان مى سنجیم و دیگران را با اعمالشان؟
مشکل ما این است که خودمان را با دیگران مقایسه مى کنیم و موفقیت هاى خودمان را نسبت به موفقیت هاى دیگران مى سنجیم،
یادمان مى رود که همان گونه که پنج انگشت یکى نیستند ما انسان ها هم یکى نیستیم.
شما خودتانید و نباید خودتان را با دیگران مقایسه کنید،شما از هیچ کس کمتر و بیشتر نیستید.
خداوند هر یک از ما را یگانه افریده است.
شما با مقایسه ى خود با دیگران نمى توانید میزان موفقیت خود را تعیین کنید.
بلکه میزان مو فقیت خود را از مقایسه ى قابلیت هایتان با انچه انجام داده اید مى توانید به دست اورید اگر هر روز حدا کثر تلاش خود را بکنید ((بهترین)) خواهید شد.
هر روز صبح با خودتان بگویید:امروز نشان خواهم داد که من ادم بى نظیر و مخصوصم وبه جاى ارزوى داشتن استعداد هاى دیگران استعداد هاى خودم را به کار خواهم گرفت.
